Hipnotopia en doses pequenas

 

 

Nuestro Socio de Honor Xavier Frías Conde, presentó el pasado 28 de Junio, entre otras obras, la antología de microrrelatos "Hipnotopia en doses pequeñas" (Editorial Lastura), en la Galería Oriente - occidente por cortesía de Enriqueta Hueso.

Los autores, componentes del grupo "Bilbao" demuestran su gran ingenio y dominio de la lengua gallega en esta obra que es a la vez variada, fácil de leer y amena, lleva de "xeito"

Os paso unos cuentos relatos de los diferentes autores:

Contraposicións:

-Queres que che diga a lista dos Trastamara?
-Qué tal se che recito o Real Madrid que gañou a Copa de Europa en 1956?
-Estadio Heyssel, Bruselas?
-Non, París, Parque dos Príncipes.
-E se facemos o amor?
-Aí falaches.

(VICENTE ARAGUAS)

HORROR. Acabo de pór a nota sobre una palabra no exame e esta vén de berrar. Fixándome ben,vexo que a palabra en cuestión di "sensibilidade". Claro, agora entendo porque lle afetou tanto, coitada.

(XAVIER FRÍAS)

ANTES.

Non hai amigos coma os vellos amigos, non hai viños coma os vellos viños, non hai casas coma as vellas casas de pedra.

Non hai patacas coma as de antes, nin películas, nin froita, nin trens,nin músicas, nin noites, nin inverno. nin lúa.

O espello sempre está a o fondo din corred escuro de máis.

(MANUEL PEREIRA)

APAGA  o candil rapaza non é hora de ler. Apaa o candil. Pasa un tempo. Acendo o candil. Díxenche que apagases o candil rapaza. Apago o candil. Estando gastando o gas inutilmente  rapaza apaga esa luz de ve. Apago o candil agardo moito rempo pensó alá para mim e os ollos tamén gasto os ollos pero son meus. Acendo o candil. Apaga o candil rapaza os ollos serán  teus pero o gas e os mixtos pagáos teu pai que o saibas. Apago asustadísima.

(LUZ PICHEL)

Sostívolle as mans con forza. Mirouna e empezou a falar coa voz grave das verdades solemnes. Controlu os xestos. As mans non suaban. Non deu nin una explicación de mais.

Pero, por un segundo, non pudo evitar que os seus ollos se deslizasen, Lixeiramente, dende o ondo  das súas pupilas até algún lugar na parte esquerda  da súa fronte. Era un sinal inequívoco. Sabíao.

(BEGOÑA REGUEIRO)

-Non podo contale e un segredo.
-Parece emntira. ¿Cántos aniños hai que nos coñecemos?

-Por iso mesmo.

MARGA VAZQUEZ.

...o vento de xaneiro chocaba nas súas meixelas, mancábanlle os dedos dentro das luvas e case non sentía os pés nos seus zapatos. Xa ía caendo o sol cando chegou preto do mercado, escoitou como falaban dúas señoras xa se lles nota  a os días, dicía unha, pois si, pensóu el, nótaselles. Logo parou na "liquidación por cese de actividad" do escaparate de Arte Floral...

RAFA YÁÑEZ

Enhorabuena a todos!!!